Stwierdzenie, że żałoba jest trudnym czasem w życiu każdego człowieka, wydaje się dosyć trywialne. Żałoba jest bowiem takim stanem, w którym bardzo ciężko znaleźć odpowiednie słowa. A określenie takie jak trudne, czy bolesne z całą pewnością nie oddają ciężaru tych emocji.

Cmentarz nazywany jest - z języka greckiego - nekropolią czyli miastem umarłych. Jest w tym dużo prawdy, bo jakkolwiek dziwnie to może zabrzmieć, ale cmentarze właśnie też mają swoje "życie", rozumiane może bardziej jako prawa - pisane i niepisane - oraz zwyczaje. Dla postronnego obserwatora każdy cmentarz wydaje się być taki sam, niezależnie czy znajduje się on na północy czy południu, na zachodzie czy na wschodzie Polski. Jednak po dłuższym spacerze jego uliczkami - w zależności od regionu - dostrzec można charakterystyczne cechy konkretnej nekropolii. Jedną z nich są pomniki nagrobne i obudowy grobów.

W Polsce, ale nie tylko, większość z nas przyzwyczaiła się do obecności osoby duchownej na pogrzebie - jako przewodniczącego całej ceremonii. Duchowni różnych wyznań są obecni na pogrzebach osób wierzących lub deklarujących się jako wierzące, które za życia pragnęły obecności kapłana na swoim pogrzebie.